Powstaje film o płatnerzu z Łańcuta

Przez blisko 40 lat pracy twórczej wykonał on kilkaset niepowtarzalnych egzemplarzy broni rodzimej i oręża dalekowschodniego a jego dorobek ciągle rośnie. Wyroby powstające w domowej pracowni w Łańcucie i kuźni w sąsiedniej Krzemienicy wędrują po całym świecie. Są unikatowe bo wytwarzane w całości ręcznie, tradycyjnymi metodami.

Film pt. "Płatnerz musi być muzykiem" to opowieść o niecodziennej pasji, wielkiej charyzmie i talencie człowieka, który swoją pracą mógłby obdzielić kilka osób. To nie tylko obraz, w którym zobaczymy zarazem żmudny i zjawiskowy proces wytwarzania broni, ale i uniwersalna opowieść o trudzie każdego, kto wybiera w życiu mało uczęszczane drogi.

-Czy jestem wariatem? - pyta nas Krzysztof Panas i jednocześnie odpowiada - Dla mnie wariatem jest ten, kto codziennie wraca z pracy, rozsiada się na kanapie przed telewizorem i do wieczora z niej nie schodzi-

A co wspólnego z płatnerstwem ma muzyka? Okazuje się że wiele, jednak odpowiedź na to pytanie będzie musiała poczekać do premiery filmu.

Twórcami filmu "Płatnerz musi być muzykiem" są Katarzyna i Mirosław Mazurkiewicz ze studia Mazurkiewicz Produkcja Filmowa. Autorzy dali się już poznać na Podkarpaciu m.in. jako współtwórcy filmu o rodzinie Ulmów z Markowej "Chleba Naszego Powszedniego" (prod. MDK Łańcut, 2016). W projekt zaangażował się też Homex, znany podkarpacki raper, producent i realizator studyjny.

Film jest współfinansowany przez Podkarpacką Komisję Filmową ze środków Wojewódzkiego Domu Kultury w Rzeszowie i budżetu Województwa Podkarpackiego. Produkcja uzyskała także dofinansowanie ze strony Miasta Łańcuta a patronatem honorowym objął ją burmistrz Łańcuta, Stanisław Gwizdak. Prace nad filmem potrwają jeszcze do końca listopada.

"Krzysztof Panas - urodził się 4 kwietnia 1953 roku w Łańcucie. Jest mistrzem rzemiosła artystycznego w zakresie metaloplastyki, łączy tworzenie własnych wyrobów z konserwacją obiektów zabytkowych, a za największe swoje osiągnięcie zawodowe uważa opanowanie technologii wyrobu stali damasceńskiej, po staropolsku zwanej dziwerem, na co poświęcił kilkanaście lat studiów, eksperymentów i doświadczeń.(…) Ukończył w 1974 roku Państwowe Liceum Sztuk Plastycznych w Sędziszowie Małopolskim, a w latach 1975-1976 studiował na Wydziale Konserwacji Rzeźby w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Kiedy otworzył w 1978 roku w Łańcucie własną pracownię "Metaloplastyka" miał już za sobą, mimo młodego wieku, sporo doświadczeń teoretycznych i zawodowych, pracował bowiem w Muzeum w Łańcucie i był nauczycielem w Liceum Sztuk Plastycznych w Rzeszowie. Jego pracownia objęła szeroki zakres działalności, od kowalstwa artystycznego po konserwację i tworzenie w srebrze, według projektów własnych, insygniów, godeł, broni białej, sztuki sakralnej, biżuterii srebrnej, wyrobów użytkowych (…) Wykonuje historyczną białą broń polską z XVII wieku, szable husarskie i karabele, broń orientalną, a także broń egzotyczną z odległych epok i krajów. Z broni orientalnej wytwarza najczęściej szable, jatagany, kindżały, tasaki, czekany a z broni japońskiej miecze i noże, np. typu tanto czy aikushi. Najbardziej lubi jednak styl polskiego Orientu, który daje możliwość łączenia surowców i technik wschodnich z elementami sztuki zachodnioeuropejskiej (…)"- Cytat pochodzi z książki "Mistrzowie rękodzieła. Pół wieku cechowego rzemiosła artystycznego (1945-1995)", K. Marszałek, F. Midura., Warszawa 1995.